هرگروه NA می بايست كاملا متكی به خود باشد و كمكی از خارج دريافت نكند.
از همان ابتدا که در جلسات شرکت می کنیم ، خیلی از ما با این سنت به عنوان * سنت پول * آشنا می شویم ، چیزی که بنیان برخورد ما با مسایل مالی است . اگر چه سنت هفت مسایل بسیاری به غیر از پول را در بر می گیرد. سنت هفت کلید اتحاد و استقلال ما است . خود اتکایی اطمینان حاصل می کند که پیام ما شفاف و واقعی باقی بماند ، و اینکه ما بدون مصالحه و با عدم وابستگی به کار خود ادامه دهیم . تعهد ما نسبت به خود اتکایی یک چالش است و ما توسط روبرو شدن با این چالش است که رشد می کنیم.
خود اتکایی رابطه بسیار نزدیک با تصمیم گیری برای خود دارد ، به این معنی که : ما آزاد هستیم تا برای خود تصمیم بگیریم و راه و روش خود را تعیین کنیم . آزادی ما ارزشش خیلی بیشتر از آن است که برای آن قیمت بگذاریم و با پول اندازه گیری کنیم . اما داشتن پول به اندازه کافی جهت پوشش هزینه هایمان جزیی از لوازم حفظ آزادی مان است . اگر کسی خارج از NA ما را حمایت مالی کند ، در نهایت منجر به داشتن نفوذ و کنترل او خواهد شد .
این انجمن ما است . ما از آن حمایت می کنیم ، برای آن و در برابر آن مسئول هستیم ، و ما هستیم که مفهوم معتادان گمنام را تعیین می کنیم . به عنوان یک انجمن ما هزینه های خود را می پردازیم ، نشریات خود را می نگاریم ، پیام خود را می رسانیم و برنامه خود را کار می کنیم . هیچ کس کنترل یا نفوذی بر پیام ما ندارد . لجاجت و غرور چیزی نیست که تعهد ما را قوی می کند ، بلکه این آگاهی و دانش است که توسط تجربه سخت نیز به دست آمده که اگر بر سر این اصول مصالحه کنیم ، نتیجه اش جز فاجعه نخواهد بود . تاریخچه ما مملو است از لحظاتی که با این مورد روبرو شده ایم و هر بار بقای ما بستگی داشت به تمایل ما بر پافشاری بر روی اصول مان .
ریشه لغت * اعانه * بطور تحت الفظی یعنی به گرد هم آوردن . هر یک از ما چیزی را به NA می آوریم و با همدیگر کاری را انجام می دهیم که به تنهایی قادر به انجامش نبودیم . زمانی که چیزی را به یک گفتگو یا سبد اعانه می کنیم ، در آن حضور فعال داریم و جزیی از آن هستیم . ما ممکن است با به مشارکت گذاشتن تجربه خود به یک گفتگو اعانه کنیم یا با به مشارکت گذاشتن وقت و انرژی به یک فعالیت خدماتی اعانه نماییم . این کلمه را با کلمه * اهدا * مقایسه کنید که از هدیه دادن سرچشمه می گیرد . ما به کسی یا چیزی که خارج از ما است و ما آن را می ستایم اهدا می کنیم ، اما به چیزی که خود نیز جزیی از آن هستیم اعانه می کنیم . ما ممکن است به یک خیریه اهدا کنیم ، اما NA خیریه نیست .ما وقت ، انرژی ، خلاقیت ، افکار و البته پول خود را اعانه می کنیم تا مطمئن شویم که انجمن به راه خود ادامه می دهد ، و هر معتادی فرصت این را داشته باشد تا در NA بهبود نماید ، و اینکه برای همیشه پویا و آزاد باقی بمانیم . هر خدمتی ، هر قدر کوچک نوعی اعانه است که نشان دهنده تعهد و سپاسگزاری ما است .
حتی برای آن دسته از ما که اعتقاد داریم سنت ها ربطی به زندگی شخصی ما ندارند ، باز هم سنت هفتم اهمیت خاصی دارد . تمرین خود اتکایی تغییری بزرگ برای اکثر ما است . معتاد و مسئولیت ترکیب و آمیزه مشکلی هستند . ما گرایش داریم تا با طمع ، حسادت ، مسئولیت و احساس تملک درگیر باشیم . اغلب ما فکر می کنیم با پول مشکل داریم ، در حالی که در واقع با کنترل ، بدگمانی ، عدم امنیت و ترس دست به گریبان هستیم . سنت هفت به ما به روشی جهت رهایی از این نواقص شخصیتی ارائه می کند و از این طریق ما یاد می گیریم که برای خود و اعمال مان پاسخگو باشیم .
اعتیاد یک بیماری حریص و طمعکار است . اعتیاد هر چه که ما داریم را از ما می گیرد و ما به نوبه خود هر چه که اطرافیان مان دارند را از ایشان می گیریم . ما اگر تشخیص می دهیم که خود اتکایی نوعی جبران خسارت از جامعه و افرادی است که برای ما اهمیت قائل هستند ، آنگاه به یک رابطه شفاف بین قدم نهم و سنت هفت پی می بریم . هر بار که یک گروه یا یک کمیته خدماتی NA دریافت کمک خارجی را رد می کند ، نشان می دهد که مسئولیت خود را بر عهده گرفته است . تجربه ما به عنوان یک عضو هم زیاد متفاوت نیست ، زیرا : ما در حالی که ویرانه گذشته را سر و سامان می دهیم و مسئولیت خود را می پذیریم ، در همان حال بهبودی خود را به کسانی که در گذشته به اندازه کافی عذر خواهی های پوچ ما را شنیده اند ، نشان می دهیم . جبران خسارت ، پیگیری کردن پروژه خود اتکایی و یادگیری زندگی کردن بر اساس داشته ها ، همگی قسمتی از فرآیند بازیابی وقار و متانت است. سنت هفت و قدم نهم به همراه یکدیگر به وجود عزم ، بازیابی و رهایی است.
تمرین فروتنی کمک می کند تا ما درباره شرایط صادق باشیم . ما یاد می گیریم تا در محدوده زندگی مان زندگی و بخشش کنیم . تمرین انضباط برای معتادان ذاتی و طبیعی نیست ، و نیاز ما به نه گفتن به خودمان هم نیز چالش برانگیز است . یک معتاد مشارکت می کرد که : من نمی خواستم که راهنمای خود را به شام دعوت کنم ، و او اجازه این کار را به من نداد زیرا می دانست که از پس هزینه آن بر نمی آیم . این ایجاد فروتنی در من شد زیرا کمک کرد تا دریابم که نیاز نیست به بودن آن چیز که نیستم تظاهر کنم .
همه ما زمان هایی را پشت سر می گذاریم که نیاز به کمک داریم . درخواست کمک ممکن است سخت ترین و اخلاقی ترین کاری باشد که ما در زندگی انجام می دهیم . تمرین سنت هفت در زندگی شخصی مان به معنی این نیست که هرگز نیاز به کمک نخواهیم داشت ، بلکه منظور این است که ما با خود درباره کمکی که نیاز داریم و هزینه آن صادق باشیم ، چه از لحاظ مالی و چه از لحاظ روحانی . اگر به خود در حد توانایی مان اهمیت دهیم ، احترام به نفس مان و رابطه مان با دیگران نیز تغییر خواهد کرد .
زندگی بر طبق سنت هفت به این معنی نیست که به گونه ای مستقل باشیم که باعث انزوای ما شود . اصول این سنت ما را کمک می کند تا مسئولیت خود و تصمیمات مان را بر عهده گیریم . ما درباره حق انتخاب های خود و پیامدهای آن تامل می کنیم ، و به رابطه بین انتخاب هایمان و اتفاقاتی که برایمان رخ می دهد پی میبریم . در خواندنی ” چرا اینجا هستیم ” می گوییم که ” ما به خاطر نداشتن جنبه قبول مسئولیت های فردی ، در واقع خودمان برای خودمان گرفتاری درست می کردیم .” سال ها پس از بهبودی نیز ممکن است ببینیم که این اتفاق دارد دوباره تکرار می شود . این مشکل ، خود حاوی راه حل نیز هست ، به این معنی که قبول مسئولیت شخصی ما را از زندان خود ساخته رها می سازد و انتخاب ها و جایگزین هایی را در اختیارمان قرار می دهد که تصورش را هم نمی کردیم .
صادق بودن با خود درباره وضعیت مالی مان قسمتی از تمرین کردن این سنت است . ما ممکن است از خود بپرسیم که چه مقدار اعانه به NA برای ما مناسب است . مطرح کردن این سوال در چهارچوب بزرگتر زندگی ، به ما کمک می کند تا به جای اینکه در هر جلسه در جیب خود به دنبال کوچکترین اسکناس بگردیم ، تصمیم مسئولانه تری بگیریم . یک عضو مشارکت می کرد که ” وقتی تازه وارد بودم ، به نوعی گدایی می کردم تا پولی جهت کمک به سبد داشته باشم . یک از اعضا به این موضوع پی برد و به من گفت به جای این کار ، زودتر به جلسه بیایم و کمک کنم تا صندلی ها چیده شود زیرا آنها به من بیشتر از پول احتیاج دارند “ پول انداختن در سبد همان قدر ارزش دارد که توجه کردن به سخنران جلسه و یا نظافت بعد از جلسه ، کاری که ما انجام می دهیم ، به وقت و پول هر دو نیاز دارد ، و اعانه آنچه در توان ما است در زمان مناسب ، هر کاری را ممکن می سازد .
به عنوان یک عضو گروه NA ما در به وجود آوردن وجدان گروه نقش اجرا می کنیم و تصمیم می گیریم که گروه چگونه مسئولیت های خود را انجام دهد و در زندگی یک انجمن بزرگ حضور داشته باشد . از ما درخواست می شود تا درباره منابع و ارزش های گروه و NA محلی خود و رابطه هدف اصلی تفکر کنیم و رابطه شخصی خود با NA در کل را بررسی نماییم . زمانی که در گروه خانگی خود فعال می شویم و درک بهتری از معتادان گمنام پیدا می کنیم ، تازه توجه مان به سبد جلب می شود و حتی گاهی با دیده تردید نگاه می کنیم .ش
کنجکاوی در مورد اینکه پول به کجا می رود و خرج چه چیز می شود به خیلی از ما کمک می کند تا درباره خدمات در NA و عملکرد آن چیزهایی یاد بگیریم . اما وقتی که خدمتگزاران مورد اعتماد با همدلی و صداقت با شک و تردید ما برخورد کنند ، ترس های ما از بین می روند . ما تمرکز خود را بر روی هدف اصلی نگه می داریم ، نه فقط زمانی که درباره منابع مان تصمیم می گیریم ، بلکه حتی زمانی که برای دیگران توضیح می دهیم که NA چگونه کار می کند . ارتباط صادقانه رک کمک می کند تا هر یک از ما احساس امنیت و تعلق کنیم . در هر جلسه و هنگام گرداندن سبد ، از ما درخواست می شود تا این سنت را در نظر بگیریم . یادآوری اینکه NA همیشه غیر وابسته باقی بماند و اینکه همیشه تنها لازمه عضویت در آن تمایل به قطع مصرف باشد . ما متعهد می شویم تا اطمینان حاصل کنیم که NA در دسترس معتادی باشد که درخواست کمک می کند . اما این تعهد را به روش های مختلف بیان می کنیم ، در نهایت بدین گونه سپاسگزاری خود را نشان می دهیم.
متکی به خود بودن ، قسمت مهمی از طریقه جدید زندگی ماست و برای ما تغییر بسیار بزرگی است . در دوران اعتیاد ما به مردم ، جاها و چیزهای مختلفی متکی بودیم . ما به آن ها رو می آوردیم تا از ما حمایت کنند و چیزهایی را که در خود کم داشتیم ، در اختیارمان بگذارند . به عنوان معتادان در حال بهبودی ، ما متوجه شده ایم که هنوز هم مردمی وابسته هستیم ، اما اتکا ما از روی چیزهایی که در اطراف مان هستند برداشته شده و بر روی خداوند مهربان و قدرتی درونی که از رابطه با او سرچشمه گرفته ، گذاشته شده است . ما که قدرت انجام وظایف انسانی خود را نداشته ایم ، اکنون می بینیم که هر کاری برای مان امکان پذیر است . همان آرزوهایی که مدتها پیش به خاک سپرده شده بودند ، امروز می تواند به واقعیت بپیوندد . معتادان ، به عنوان یک قشر ، همیشه سربار اجتماع بوده اند . در معتادان گمنام ، نه تنها گروه های ما بر روی پای خود می ایستند ، بلکه آن را به عنوان یک حق مطالبه می کنند.
ما برای اداره گروه مان نیاز به پول داریم و باید هزینه اجاره ، مایحتاج دیگر و نشریات مان را بپردازیم . برای پرداختن این هزینه ها ، ما در جلسات مان اعانه جمع می کنیم و هر چه را که از آن باقی بماند صرف هزینه خدمات و پیشبرد هدف اصلی مان می کنیم . متاسفانه پس از پرداخت هزینه های مربوط به گروه ، دیگر پول زیادی باقی نمی ماند . بعضی از وقت ها اعضایی که وسعش را دارند قدری بیشتر کمک می کنند و بعضی اوقات کمیته هایی تشکیل می شود که با تدارک برنامه هایی ، بودجه های لازم را تامین می کند . این فعالیت ها برای انجام کارهای مان به ما کمک می کند و بدون آن ها ، هرگز نمی توانستیم این راه دراز را آمده باشیم .ما برای کارهای خدماتی NA ، همیشه نیاز به پول داریم . با آن که این مسئله بعضی وقت ها آزارمان می دهد ، اما برای ما راهی از این بهتر وجود ندارد و اگر هم داشته باشد ، می دانیم که بهایش بسیار سنگین است . ما باید همگی دست به دست هم دهیم و با همبستگی بیاموزیم که حقیقتا جزیی از چیزی بزرگتر از خودمان هستیم .
خط مشی ما در مورد مسائل مالی ، به طور مشخص بیان شده است . ما هیچ کمکی از خارج قبول نمی کنیم . انجمن ما کاملا متکی به خود است و هیچ گونه بودجه ، وقف ، وام و هدیه ای نمی پذیرد . هر چیزی به هر منظوری که باشد بالاخره یک بهایی دارد . حال این بها ، چه پول ، وعده ، امتیاز ، به رسمیت شناختن ، تایید و یا توجه مخصوص باشد ، یا چیز دیگر فرقی نمی کند و برای ما بهای سنگینی دارد.
حتی اگر آن هایی که کمک می کنند ، بتوانند بلاعوض بودن آن را تضمین کنند ، ما باز هم آن را قبول نخواهیم کرد . حتی نمی توانیم اجازه دهیم که اعضای خودمان هم بیش از سهم منصفانه خود کمک کنند . زیرا متوجه شده ایم که بهای آن را گروه های ما با از دست دادن اتحاد و درگیر شدن در جار و جنجال می پردازند . بنابراین ما آزادی خود را فدا نخواهیم کرد .
(برگرفته شده از: اصول راهنما روح سنت های ما و کتاب پایه معتادان گمنام)
سنت هفتم معتادان گمنام
